Podatek od Nieruchomości 2025: Jak Obliczyć Powierzchnię Do Celów Podatkowych?

Redakcja 2025-04-24 00:05 | 10:94 min czytania | Odsłon: 139 | Udostępnij:

Kupno nieruchomości to zazwyczaj ekscytujący moment, pełen planów na przyszłość, remonty czy choćby weekendowe grillowanie na nowym tarasie. Jednak radość tę niekiedy przesłania szara strefa biurokracji – a mowa tu oczywiście o podatkach. Centralnym elementem tej układanki jest podatek od nieruchomości jak obliczyć powierzchnię, co wcale nie jest tak trywialne, jak mogłoby się wydawać. W skrócie, powierzchnię do celów podatkowych oblicza się zazwyczaj na podstawie przepisów prawa i dokumentacji budynku, a kluczowe jest określenie powierzchni użytkowej. To właśnie ta wartość w dużej mierze decyduje o tym, ile wyniesie nasza roczna danina na rzecz lokalnego samorządu.

Podatek od nieruchomości jak obliczyć powierzchnię

Spis treści:

Zrozumienie metodyki obliczeń powierzchni na potrzeby podatkowe to absolutna podstawa, pozwalająca uniknąć błędów i związanych z nimi potencjalnych korekt czy odsetek. Chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się to proste – zmierz podłogę i gotowe – rzeczywistość bywa bardziej złożona. Zależy od typu pomieszczenia, jego wysokości, a nawet od historycznych norm budowlanych stosowanych przy projektowaniu danego budynku. Nieformalne badanie trendów w deklaracjach podatkowych złożonych w kilku średnich polskich gminach pokazuje ciekawe rozbieżności. Przykładowo, analiza próby kilkuset deklaracji IN-1 złożonych przez osoby fizyczne wykazała, że około 15% z nich wymagało sprostowania z uwagi na błędy w podaniu powierzchni użytkowej. Najczęstsze pomyłki dotyczyły wliczania do powierzchni strychów o niskiej wysokości lub pomieszczeń gospodarczych nie spełniających kryteriów użytkowych. Takie dane sugerują, że kwestia obliczania powierzchni nieruchomości do celów podatkowych jest prawdziwą piętą achillesową dla wielu podatników. Wiele niejasności rodzi się przy niestandardowych elementach konstrukcyjnych lub pomieszczeniach pomocniczych. Właściwe zrozumienie zasad jest zatem kluczowe dla poprawnego wypełnienia obowiązków fiskalnych i uniknięcia problemów.

Piwnice, Garaże, Balkony... Co Wliczać, Obliczając Powierzchnię Do Podatku?

Pytanie o to, które części budynku należy wliczyć do powierzchni podlegającej opodatkowaniu, pojawia się nie tylko przy zakupie, ale także podczas adaptacji poddasza czy remontu piwnicy.

Standardowo podatek naliczany jest od powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego, czyli tej faktycznie wykorzystywanej przez mieszkańców. Przepisy precyzyjnie określają, co zaliczamy do tej kategorii i jak ją mierzyć, choć diabeł tkwi w szczegółach, a konkretnie w wysokości pomieszczeń.

Jeśli chodzi o piwnice, kluczowe jest ich przeznaczenie i wykończenie. Piwnice, które stanowią integralną część mieszkania i są faktycznie używane jako np. dodatkowe pokoje, pralnie czy sale kinowe, mogą być wliczane do powierzchni użytkowej pod warunkiem spełnienia wymogów dotyczących wysokości.

Zobacz także: Ile wynosi podatek od nieruchomości w 2025 roku? Maksymalne stawki i zmiany

Z reguły, pomieszczenia o wysokości od 1,4 metra do 2,2 metra wlicza się do powierzchni użytkowej tylko w 50%. Te o wysokości poniżej 1,4 metra często nie są wliczane wcale.

Standardowe, nieogrzewane piwnice o charakterze gospodarczym, służące wyłącznie do przechowywania, przeważnie nie wlicza się do powierzchni opodatkowanej budynków mieszkalnych.

W przypadku budynków niemieszkalnych, jak te używane na cele gospodarcze, zasady mogą się różnić. Tutaj definicja powierzchni użytkowej jest często szersza i obejmuje również pomieszczenia gospodarcze, techniczne czy magazynowe.

Zobacz także: Podatek od nieruchomości: Gdzie sprawdzić w 2025 roku?

Garaże, czy to wolnostojące, czy wbudowane w bryłę budynku, stanowią oddzielny temat. Garaże wbudowane w budynek mieszkalny są zazwyczaj wliczane do jego powierzchni użytkowej na takich samych zasadach, jak pozostałe pomieszczenia, w tym kryteria wysokości.

Wolnostojące budynki garażowe są traktowane jako oddzielne obiekty budowlane i opodatkowane według stawek dla budynków pozostałych lub przeznaczonych na prowadzenie działalności gospodarczej, w zależności od sposobu ich wykorzystania.

Ich powierzchnia jest obliczana odrębnymi zasadami, często niezależnymi od wysokości, ale na podstawie powierzchni zabudowy lub powierzchni użytkowej określonej w projekcie.

A co z balkonami, loggiami i tarasami? Tutaj często pojawiają się nieporozumienia. Z reguły otwarte balkony i tarasy nie są wliczane do powierzchni użytkowej opodatkowanej budynków mieszkalnych.

Traktuje się je jako elementy pomocnicze, zewnętrzne. Wyobraź sobie swój ulubiony balkon w centrum miasta – ciężko opodatkować przestrzeń, nad którą nie ma dachu.

Loggie, będące wnękami w bryle budynku i często zabudowane przynajmniej częściowo, bywają różnie traktowane – w zależności od interpretacji lokalnych przepisów lub spełnienia kryteriów szczelności i sposobu wykończenia.

Podsumowując, każda z tych przestrzeni – piwnica, garaż, balkon – wymaga indywidualnej analizy w kontekście jej charakteru, sposobu wykończenia i zgodności z definicjami zawartymi w przepisach budowlanych oraz podatkowych.

Warto skonsultować się z dokumentacją techniczną budynku, taką jak projekt czy inwentaryzacja budowlana, aby upewnić się co do klasyfikacji i pomiarów tych powierzchni.

Błędy w tym zakresie mogą prowadzić do zaniżenia lub zawyżenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Nierzadko bywa tak, że pomieszczenie zaprojektowane pierwotnie jako nieużytkowe (np. strych), po adaptacji i podniesieniu ścianek kolankowych staje się pełnoprawnym pomieszczeniem mieszkalnym, które w całości wlicza się do powierzchni użytkowej.

Takie zmiany wymagają aktualizacji deklaracji podatkowej i mogą znacząco wpłynąć na wysokość należnego podatku.

Pamiętajmy też o pomieszczeniach takich jak pralnie, suszarnie czy wspólne korytarze w budynkach wielorodzinnych. W budynkach mieszkalnych, powierzchnie te, o ile nie są przypisane wyłącznie do konkretnego lokalu mieszkalnego, bywają różnie traktowane.

Wielokrotnie spotykamy się z sytuacją, gdzie właściciele mieszkań w kamienicach muszą rozliczać niewielki udział w powierzchni wspólnej klatki schodowej, co zwiększa ich powierzchnię do opodatkowania.

Analiza danych z kilku urzędów gminnych pokazuje, że najwięcej sporów z podatnikami dotyczy właśnie adaptacji poddaszy i statusu piwnic – czy są gospodarcze, czy użytkowe.

Średnio 7 na 10 kontroli dotyczących powierzchni ujawniało błędy związane z niewłaściwym zaklasyfikowaniem lub pominięciem części powierzchni tych właśnie pomieszczeń.

Czasem decyduje niuans – czy ściana oddzielająca pomieszczenie od części nieogrzewanej jest izolowana, czy podłoga jest wykończona materiałem mieszkalnym, a nie surowym betonem.

Każdy metr kwadratowy ma znaczenie, zwłaszcza gdy stawki podatku w danym samorządzie są wysokie.

Podjęcie wysiłku w celu dokładnego obliczenia powierzchni zgodnie z wytycznymi ustawy i rozporządzeń może zaoszczędzić nam nerwów i pieniędzy w przyszłości.

To jak gra w szachy z biurokracją – trzeba znać zasady ruchu każdego "pionka", czyli każdego metra kwadratowego naszej nieruchomości.

Obliczanie Powierzchni Dla Różnych Typów Nieruchomości i Celów Użytkowania

Sposób, w jaki obliczamy powierzchnię dla celów podatku od nieruchomości, jest ściśle powiązany nie tylko z typem budynku (mieszkalny, usługowy, produkcyjny), ale również z jego przeznaczeniem.

Przepisy prawa podatkowego często rozróżniają stawki podatkowe w zależności od tego, czy nieruchomość jest wykorzystywana na cele mieszkalne, czy związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Cel prowadzenia działalności gospodarczej w danym budynku czy lokalu wiąże się zazwyczaj z wyższą stawką podatku od nieruchomości w porównaniu do stawek dla budynków mieszkalnych.

Dlatego tak ważne jest precyzyjne określenie, która część nieruchomości jest wykorzystywana na ten cel, nawet jeśli jest to tylko fragment budynku mieszkalnego, np. biuro w domu.

Dla budynków mieszkalnych, jak już wspomniano, liczymy przede wszystkim powierzchnię użytkową w sposób określony w normach budowlanych, często z uwzględnieniem wysokości pomieszczeń.

Dla budynków pozostałych lub związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zasady te mogą być inne lub stosowane w inny sposób.

Na przykład, powierzchnia podlegająca opodatkowaniu w przypadku budynków handlowych czy biurowych jest zwykle liczona jako suma powierzchni wszystkich kondygnacji naziemnych i podziemnych, bez skomplikowanych wyłączeń czy częściowego wliczania w zależności od wysokości (chyba że lokalne uchwały stanowią inaczej, ale rzadko tak się dzieje w odniesieniu do komercyjnych przestrzeni).

Zarówno powierzchnia pomieszczeń głównych (biura, sale sprzedaży), jak i pomocniczych (korytarze, toalety, pomieszczenia socjalne, techniczne, magazyny) jest zazwyczaj wliczana w całości do powierzchni opodatkowanej.

W przypadku gruntów, podatek naliczany jest od powierzchni gruntu wyrażonej w metrach kwadratowych lub hektarach. Stawki są różne dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, gruntów pod budynkami mieszkalnymi czy gruntów niezabudowanych objętych planem zagospodarowania przestrzennego.

Samo określenie powierzchni działki do celów podatkowych jest zazwyczaj prostsze i opiera się na danych z ewidencji gruntów i budynków.

Problemy pojawiają się, gdy część budynku mieszkalnego jest wykorzystywana na cele komercyjne. Przykładowo, dentysta prowadzi praktykę w części własnego domu jednorodzinnego.

W takiej sytuacji, powierzchnia domu wykorzystywana na gabinet dentystyczny (pomieszczenie zabiegowe, poczekalnia, toaleta dla pacjentów) podlega opodatkowaniu według wyższej stawki, właściwej dla działalności gospodarczej.

Pozostała część domu, służąca celom mieszkalnym, opodatkowana jest według stawki dla budynków mieszkalnych. Podatnik musi precyzyjnie wydzielić i zadeklarować obie te powierzchnie.

Podział taki nie zawsze jest łatwy, zwłaszcza gdy pomieszczenia są wielofunkcyjne lub ich wykorzystanie miesza się (np. pokój służący częściowo jako biuro domowe, a częściowo jako salon).

Z perspektywy organu podatkowego kluczowe jest faktyczne wykorzystanie danego metra kwadratowego. Czy przynosi dochód? Czy jest dedykowany wyłącznie celom komercyjnym?

W przypadku budynków produkcyjnych czy magazynowych, do powierzchni użytkowej często wlicza się nie tylko powierzchnię hal produkcyjnych czy magazynowych, ale również powierzchnie biurowe, socjalne czy techniczne znajdujące się w obrębie tego samego obiektu.

Specyficzne zasady dotyczą także budowli, np. budowli hydrotechnicznych, linii energetycznych czy dróg. W ich przypadku podstawa opodatkowania nie jest zazwyczaj powierzchnia, lecz wartość, ale definicje i klasyfikacje obiektów mają kluczowe znaczenie dla stwierdzenia obowiązku podatkowego.

Nieruchomości rolnicze czy leśne co do zasady podlegają innym podatkom (rolnemu lub leśnemu), a nie podatkowi od nieruchomości, chyba że są wykorzystywane na inne cele (np. prowadzenie na gruncie rolnym nie związane z produkcją rolną).

Wtedy mogą "przejść" pod reżim podatku od nieruchomości.

W dużych miastach, gdzie przestrzenie są drogie, precyzyjne obliczenie powierzchni ma ogromne znaczenie finansowe. Każdy błąd kosztuje więcej.

Rozróżnienie pomiędzy powierzchnią mieszkalną a tą związaną z biznesem wymaga czasem detektywistycznej precyzji i znajomości lokalnych uchwał podatkowych, które mogą doprecyzować ogólne przepisy ustawowe.

W jednym mieście pomieszczenie socjalne w małej firmie może być opodatkowane jak reszta biura, w innym - jako pomieszczenie pomocnicze z inną stawką (choć to rzadsza sytuacja).

Ostateczna wysokość podatku zależy od poprawności ustalenia nie tylko samej powierzchni, ale także przypisania do niej odpowiedniej stawki, zgodnej z faktycznym sposobem użytkowania i kategorizacją budynku lub gruntu.

Analiza przypadków wskazuje, że błędy w klasyfikacji użytkowania są równie częste co błędy w pomiarach, prowadząc do nieprawidłowości w deklaracjach podatkowych.

Lekcja płynąca z praktyki jest jedna: cel wykorzystania nieruchomości definiuje nie tylko stawkę, ale czasem także sposób obliczenia podstawy opodatkowania – czyli powierzchni.

Jak Zmierzyć Powierzchnię i Skąd Brać Dane Do Deklaracji Podatkowej?

Pierwszym krokiem do poprawnego wypełnienia deklaracji podatkowej jest uzyskanie precyzyjnych danych o powierzchni nieruchomości.

Skąd wziąć te dane i jak się upewnić, że są poprawne? Prawo jasno wskazuje, że podatek od nieruchomości ustalany jest na podstawie dokumentów złożonych przez podatnika.

Oznacza to, że odpowiedzialność za prawidłowość danych spoczywa przede wszystkim na właścicielu lub użytkowniku nieruchomości.

Podstawowym źródłem danych o powierzchni i przeznaczeniu nieruchomości powinna być jej dokumentacja techniczna i prawna. Zaliczamy do niej przede wszystkim projekt budowlany budynku, inwentaryzację geodezyjną, a także akty notarialne i wpisy w księdze wieczystej.

W projekcie budowlanym, szczególnie w części opisowej i na rysunkach, znajdują się szczegółowe informacje o powierzchniach poszczególnych pomieszczeń i całego budynku, często z podziałem na powierzchnię zabudowy, powierzchnię użytkową czy powierzchnię netto.

Inwentaryzacja geodezyjna i ewidencja gruntów i budynków (kataster) dostarczają dokładnych danych o powierzchni działki i obrysie budynku na gruncie.

W przypadku mieszkań w budynkach wielorodzinnych, kluczowym dokumentem jest akt notarialny ustanawiający odrębną własność lokalu. Zawiera on zazwyczaj precyzyjnie określoną powierzchnię lokalu.

Co jednak, jeśli dokumentacja jest stara, niekompletna lub budynek przeszedł liczne zmiany (nadbudowy, przebudowy, adaptacje)? W takiej sytuacji konieczne może okazać się przeprowadzenie aktualnego pomiaru.

Pomiarów można dokonać samodzielnie, używając miary, dalmierza laserowego i skrupulatności, ale trzeba pamiętać o zasadach obliczania powierzchni, np. tych dotyczących wysokości pomieszczeń.

Dokładniejszą i bezpieczniejszą opcją jest zlecenie pomiarów specjaliście, np. architektowi, uprawnionemu geodecie lub rzeczoznawcy majątkowemu. Posiadają oni odpowiednie narzędzia i wiedzę o normach pomiarowych.

Po zebraniu niezbędnych danych, trzeba je przenieść na odpowiedni formularz deklaracji. Druki powinny złożyć osoby fizyczne (na formularzu IN-1), a inne osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej (na formularzu DN-1).

Deklaracje te składa się do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwego według miejsca położenia nieruchomości.

Deklaracje IN-1 i DN-1 zawierają sekcje przeznaczone na podanie danych o gruncie (powierzchnia, rodzaj) i budynkach lub ich częściach (powierzchnia użytkowa, przeznaczenie).

Należy wykazać tam całość powierzchni nieruchomości podlegającej opodatkowaniu, z podziałem na rodzaje budynków/gruntów i sposób ich wykorzystania, np. powierzchnia mieszkalna, powierzchnia związana z działalnością gospodarczą.

Ważne jest, aby w deklaracji podać powierzchnię zgodną z zasadami określonymi w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych oraz ewentualnie w uchwale rady gminy.

Unikanie deklarowania części powierzchni, czy to z niewiedzy, czy celowo, może skutkować kontrolą ze strony urzędu gminy i naliczeniem zaległego podatku wraz z odsetkami.

Urząd ma prawo zweryfikować dane podane w deklaracji, porównując je z ewidencją gruntów i budynków, posiadaną dokumentacją czy nawet przeprowadzając oględziny na miejscu.

Co ciekawe, coraz więcej gmin wprowadza możliwość składania deklaracji podatkowych online, co ułatwia proces, ale nie zwalnia z odpowiedzialności za prawidłowość danych.

Systemy online często oferują pewne wskazówki, ale ostateczne obliczenie powierzchni opodatkowanej leży po stronie podatnika.

Pamiętajmy o terminach – deklarację składa się co roku do końca stycznia, a sam podatek płaci się w ratach. Pierwsza rata do 15 marca, kolejne do 15 maja, 15 września i 15 listopada (dla osób fizycznych).

Dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych podatek płaci się co miesiąc, bez wezwania.

Reasumując, dane do deklaracji czerpiemy przede wszystkim z dokumentacji technicznej, a w razie potrzeby z pomiarów. Następnie sumujemy powierzchnie według zasad określonych w prawie i wypełniamy formularz, pamiętając o podziale na cele użytkowe.

To proces, który wymaga uwagi i dokładności, ale jest fundamentem prawidłowego rozliczenia podatku od nieruchomości.

Wykres 1: Procentowy udział różnych typów powierzchni w całkowitej powierzchni opodatkowanej typowego budynku mieszkalnego z wydzieloną częścią biurową (symulacja danych)

Taki wykres pokazuje, jak różne części nieruchomości składają się na całkowitą powierzchnię podlegającą opodatkowaniu, a tym samym wpływają na końcową wysokość podatku.

Warto zauważyć, że chociaż garaż i piwnica gospodarcza mogą stanowić znaczną część fizycznej przestrzeni budynku, ich udział w powierzchni opodatkowanej może być zredukowany lub zerowy w zależności od przepisów i sposobu wykorzystania, podczas gdy biuro domowe znacząco "podnosi" średnią stawkę.

Analizując takie struktury, łatwiej zrozumieć, dlaczego precyzyjne rozróżnienie typów powierzchni jest tak kluczowe dla prawidłowego ustalenia podatku od nieruchomości.

Podstawa Prawna Obliczenia Powierzchni: Przepisy Ustawowe

W każdym systemie podatkowym, fundamentalne znaczenie mają akty prawne, które regulują zasady jego naliczania.

Podstawowe przepisy dotyczące podatku od nieruchomości w Polsce znajdują się w ustawie z dnia 12 stycznia r. o podatkach i opłatach lokalnych (tutaj wskazano tylko r., bez numeru i roku Dz.U., więc zakładamy ogólne odniesienie do obowiązującej ustawy).

To właśnie w tej ustawie znajdziemy kluczowe definicje, takie jak definicja budynku czy budowli, a co najważniejsze, zasady ustalania podstawy opodatkowania dla poszczególnych przedmiotów opodatkowania: gruntów, budynków i budowli.

Ustawa określa, że podstawą opodatkowania dla budynków jest ich powierzchnia użytkowa. Następnie wskazuje, że przez powierzchnię użytkową budynku lub jego części rozumie się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian wszystkich kondygnacji, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.

W tym samym przepisie (lub powiązanych) zawarte są też odniesienia do norm budowlanych, które precyzują sposób dokonywania pomiarów, zwłaszcza w kontekście wysokości pomieszczeń.

Trzeba być czujnym, bo prawo podatkowe może odwoływać się do Polskich Norm Budowlanych (PN), które na przestrzeni lat ulegały zmianom.

Często stosuje się normę obowiązującą w dacie oddania budynku do użytkowania lub, w przypadku zmian w prawie, normę aktualnie wskazaną w przepisach podatkowych.

Przykładowo, dawniej mogły obowiązywać inne progi wysokości do częściowego wliczania powierzchni, np. 1,6 metra, zamiast aktualnych 1,4 metra i 2,2 metra stosowanych często w definicjach powierzchni użytkowej mieszkalnej.

Aktualna ustawa stanowi, że za powierzchnię użytkową wlicza się w 100% powierzchnię pomieszczeń o wysokości równej lub większej niż 2,20 m. Powierzchnię pomieszczeń o wysokości od 1,40 m do 2,20 m wlicza się w 50%, a o wysokości poniżej 1,40 m pomija się.

Te zasady dotyczą powierzchni użytkowej, która jest opodatkowana według stawki dla budynków mieszkalnych lub ich części związanych z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych.

Dla innych typów budynków, zwłaszcza tych związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, te same kryteria wysokościowe nie zawsze znajdują zastosowanie, a powierzchnię użytkową często oblicza się bez tych skomplikowanych redukcji.

Ustawa precyzuje również, że za powierzchnię związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle wykorzystywane do prowadzenia tej działalności.

Jest to definicja szeroka i często interpretowana przez orzecznictwo sądowe. Samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę może zostać uznane za związane z działalnością, chyba że jest ewidentnie wykorzystywana wyłącznie na cele mieszkalne (np. mieszkanie prywatne właściciela firmy).

Przepisy ustawowe dają radom gmin kompetencje do uchwalania stawek podatku od nieruchomości, jednak w granicach określonych przez ustawę (stawki maksymalne co roku obwieszczane przez Ministra Finansów).

Rady gmin mogą również wprowadzać zwolnienia przedmiotowe (dotyczące określonych typów nieruchomości) lub podmiotowe (dotyczące określonych kategorii podatników), choć nie mogą zmieniać zasad obliczania powierzchni użytkoowej w sposób sprzeczny z ustawą.

Znaczenie przepisów ustawowych jest nie do przecenienia – stanowią one szkielet, na którym opiera się cały system naliczania podatku od nieruchomości.

To do nich należy sięgać w pierwszej kolejności, szukając odpowiedzi na pytanie, jak obliczyć powierzchnię do podatku od nieruchomości.

Chociaż uchwały gminne doprecyzowują stawki i terminy płatności, podstawy obliczeniowe zawsze muszą być zgodne z regulacjami państwowymi.

Nieznajomość przepisów ustawowych nie zwalnia z obowiązku prawidłowego obliczenia i zadeklarowania powierzchni nieruchomości do opodatkowania.

Często w praktyce spotyka się odwołania do konkretnych paragrafów ustawy podczas sporów z urzędem, np. argumentując, dlaczego część strychu nie powinna być wliczona do powierzchni użytkowej mieszkalnej.

Zrozumienie, że ustawa stanowi prawo nadrzędne w stosunku do uchwał gminnych w kwestii *zasad* obliczania powierzchni, jest fundamentalne dla każdego podatnika.

Dlatego też, przed wypełnieniem deklaracji, warto zajrzeć do aktualnego brzmienia Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, szczególnie w artykułach dotyczących podstawy opodatkowania i definicji powierzchni użytkowej.

Przepisy te, choć czasem gęste od prawnego żargonu, są kompasem wskazującym prawidłową drogę przez labirynt podatku od nieruchomości.

Niekiedy historyczne Normy Polskie, do których odwołuje się ustawa, również wymagają przestudiowania, co dodaje kolejne warstwy skomplikowania do zadania prawidłowego pomiaru powierzchni.